dilluns, 7 de gener del 2008

Carta d'un pare al seu fill autista

Avui, cercant informació pel treball de recerca, he trobat aquesta carta que un pare escriu al seu fill autista. La carta conté molts sentiments i la visió que té el pare sobre el seu fill. Com que m'ha agradat molt i la considero interessant, la incorporo a la web, espero que us agradi.

Hijo mío:

Aunque no sepas leer ni hablar, menos comprender esta carta, es mi deseo comunicarte lo triste que me siento sin ti, tu escuela y mi trabajo nos mantienen físicamente alejados pero en ningún momento dejo de recordarte, tu eres mi motor en mi diaria lucha.

Cierto es que eres diferente, pero de eso no desprende mi tristeza. Yo te quiero y acepto tal como eres, si tu situación requiere que recibas de nosotros todo nuestro tiempo es porque el destino ha decidido que luchemos juntos y tal vez, nunca separarnos.

Mi tristeza es por mi egoísmo y vanidad, en que yo afirmo que mi mundo es real y el tuyo equivocado. No soy capaz de reconocer las cosas de otra forma que no sea la que me enseñaron mis padres, no se entender el cariño si no es con abrazos y gestos de amor.

Soy egoísta porque te hago luchar para ser como yo, donde te obligo a quererme de la única manera en que mi pobre mente puede entender, que te comuniques conmigo utilizando mi lenguaje. ¡­Que tonto soy! Si fuese otra época, otro lugar, otra sociedad, posiblemente el normal serías tu y yo el del problema.

Mi tristeza, hijo, es porque me esfuerzo tanto en traerte a mi mundo que olvido compartir contigo esos tiempos maravillosos que gozábamos juntos antes de que te diagnosticaran como “especial”. Mi mayor tristeza es porque siempre me has amado, ¡­lo se!, te siento y en tu silencio tus ojos brillan al verme. Yo, en cambio, no he sabido amarte de la manera que tu me entiendas.

El mundo en que vivimos te cataloga como alguien que requiere atención y es por eso que deberás seguir luchando por ser “normal”, pero con el corazón en la mano te lo digo: Yo luchare contigo y aprenderé a conocer tu mundo y disfrutarlo. Tus regresiones serán nuestra hora de recreo donde podamos jugar y gozarnos mutuamente, como siempre lo habíamos hecho.

Te amo, Javiercito. Estoy seguro que en un futuro cercano, encontraremos el punto medio de nuestros dos mundos y aprenderemos cada quien a vivir lo mejor de cada uno.

Tu padre

7 comentaris:

mamiago ha dit...

Será posible que no puedo leer tu blog sin emocionarme... A tu profe que te ponga un 10. Bikos.

Anònim ha dit...

Que carta más emocionante, Eduardo independientemente de la nota que obtengas, la sensibilidad que has demostrado al encontrarla y publicarla, merecen todo mi reconocimiento, espero que la compensación la encuentres en la satisfación de ayudar a los demás como lo estás haciendo con esta página

Anònim ha dit...

ESTA CARTA ME HA HECHO LLORAR. TENGO UNA HIJA DE 3 AÑOS, QUE TIENE DIFICULTADES DE COMUNICACIÓN Y ESTOY BUSCANDO INFORMACIÓN EN INTERNET SOBRE EL AUTISMO.
ESTA PAGINA LA HE ENCONTRADO POR CASUALIDAD. GRACIAS POR TUS ARTÍCULOS.

Anònim ha dit...

Hola amigo, solo puedo decirte que tengo un niño autista, se lo diagnosticaro tan solo unos meses y gracias a iniciativas como esta, no nos encontramos tan solos, muchas gracias

edu ha dit...

Hola amigos. Decir que vuestros comentarios me motivan muchísimo,y me hace sentir feliz que está página os pueda estar sirviendo de ayuda.
Un abrazo

Yoly ha dit...

Habia leído esta carta antes pero cada vez que la leo me trae los mismos sentimientos que cuando la leí por primera vez.

Edu, siempre te leo y te felicito por lo que haces. Eres un ser humano extraordinario y la población con Autismo y sus familias te estamos muy agradecidos.

Anònim ha dit...

Hola, tinc un fill autista de 9 anys i és una vivència duríssima. La carta m'ha agradat molt, i té raó, però el món és el que és i els nostres fills són els 'anormals'. Només si et treus de sobre el que entenem per ser humà 'normal' entens que, com a ésser viu, té tot el dret a ser com és, a ser feliç, a estimar.....però això només és amb el temps i, no ens enganyem és una putada!